This article explores the trauma of displacement and its enduring role in shaping the trans-territorial identity of Muslim Meskhetians — a community profoundly marked by the 1944 deportation from Georgia, decades of statelessness, and repeated marginalization. Drawing on interviews and community narratives collected in Georgia and the United States within a qualitative comparative framework, the study investigates how memories of exile and loss are transmitted across generations and how symbolic notions of homeland persist despite ongoing spatial dislocation. The findings reveal that Muslim Meskhetian identity is dynamic and multilayered — grounded in ancestral memory, evolving religious and cultural practices, and transnational experiences. It simultaneously serves as a resource of resilience and as a locus of intergenerational tension. By employing the concept of trans-territorial traumatic identity, the study provides a framework for understanding how historical trauma, adaptation, and diasporic belonging intersect in the lived experience of displaced communities.

Статья исследует влияние травмы изгнания на формирование транстерриториальной идентичности мусульман-месхетинцев — сообщества, глубоко затронутого депортацией из Грузии в 1944 году, десятилетиями безгражданственности и повторной маргинализацией. На основе интервью и нарративов, собранных На примере сообществ в Грузии и США, исследование показывает, как память об изгнании и утрате передаётся через поколения и как сохраняется символическая родина несмотря на пространственное расселение. Результаты показывают, что идентичность в опыте мусульман-месхетинцев (турок-ахыска) динамична и многослойна — она опирается на память предков, развивающиеся культурные и религиозные практики и транснациональный опыт. Идентичность функционирует как ресурс устойчивости и одновременно как источник межпоколенческого напряжения. Используя концепцию транстерриториальной травматической идентичности, статья предлагает аналитическую рамку для понимания пересечения исторической травмы, адаптации и диаспорального существования в опыте вынужденно перемещённых сообществ.

სტატიაში ნაკვლევია განდევნილობის ტრავმის როლი მუსლიმ მესხთა ტრანსტერიტორიული იდენტობის ფორმირებაში — თემისა, რომელიც 1944 წელს საქართველოდან იძულებით გადაასახლეს და შემდგომ ათწლეულებში განიცდიდა მოქალაქეობრივი უუფლებობისა და მრავალჯერადი მარგინალიზაციის შედეგებს. კვლევა ეყრდნობა საქართველოსა და ამერიკაში ჩატარებულ ინტერვიუებსა და თემურ ნარატივებზე, რომლებშიც აისახება, ის თუ როგორ გადაეცემა განდევნილობისა და დანაკარგის მეხსიერება თაობებს შორის და როგორ ინარჩუნებს სიმბოლური სამშობლოს იდეა მნიშვნელობას გეოგრაფიული დაშორების მიუხედავად. კვლევამ აჩვენა, რომ მუსლიმ მესხთა იდენტობა დინამიკური და მრავალშრიანია — დაფუძნებული წინაპართა მეხსიერებაზე, რელიგიურ-კულტურულ პრაქტიკებსა და ტრანსნაციონალურ გამოცდილებაზე. იგი ფუნქციონირებს როგორც გამძლეობის წყარო, ასევე თაობათაშორისი დაძაბულობის სივრცე. წარმოდგენილი კონცეფცია —ტრანსტერიტორიული ტრავმული იდენტობა — იძლევა შესაძლებლობას გაანალიზდეს, როგორ იკვეთება ისტორიული ტრავმა, ადაპტაცია და დიასპორული მიკუთვნებულობა იძულებით გადაადგილებულთა გამოცდილებაში.